قصه آدم
ز عدم تا به وجود آمدم، دو بالم بود
پهنه‌ی این همه آفاق در خیالم بود
حسرت باغ اِرم دارم و فردوس برین
بی‌سبب نیست که از روز اَزل مالم بود
در گذار است و گذر رود و به آواز خوشی
نغمه‌اش درد دلم بود و شرح حالم بود
مست یک جرعه شوم گر می نابم بدهی
آسمان غرق در اندیشه‌ی احوالم بود
گونه‌ی خیس فلک، قصه‌ی آدم و زمین
و من و قصه‌ی عشقی که در محالم بود
