نگار آیینه
روزگاری دراز آمد و رفت بر من و بر نگار آئینه
مژه بر هم زدنی گویی بود، زندگی در بهار آئینه
سرخی آینه به زردی رفت، عمر بر او گذشت تا چندی
سختی زندگی نمایان شد از رخ رازدار آئینه
از میان من و آئینه گذشت، تلخ و شیرین همهی خاطره‌ها
چشم من در نگاه او بارید، از دِلِ بی‌قرار آئینه
یاد آن روزِ عاشقی خوش باد، زلف در دست باد می‌رقصید
گوشه‌ی ذهن من نمایان است تا ابد یادگار آئینه
آینه در دلش نهان کرده راز عمری که رفت از دستم
در دل من همیشه پنهان است سینه‌ی داغدار آئینه
در نگاه عمیق او جستم، باور بودنم پریشان شد
از هراس نبودنم مبهوت، شدم آئینه دارِ آئینه
موج غم ریخت در اندیشه‌ی من، تنگدل گشتم از جدائی‌ها
لرز افتاد پای قامتِ عشق، بی‌رمق در کنار آئینه
